Barwieniec czarny należy do rodziny ryb kąsaczowatych (Characidae).W naturalnym środowisku jego ojczyzną są tereny wyżyny Mato Grosso i region źródeł rzeki San Francisco w Brazylii.
Barwieniec czarny to ozdoba akwarium: są to ryby nieduże - dorastają do 4 cm długości, pokojowo usposobione względem innych ryb. Ciało mają bocznie ścieśnione. Duże płetwy: grzbietowa i odbytowa, u samców są prawie całe czarne. Ciało ciemne, zbliżone do czerni, z połyskującymi, jaśniejszymi łuskami. Posiadają dużą, czarną plamę barkową i niedużą płetwę tłuszczowa. Samiec ma większe płetwy grzbietową i odbytową. Ciało samicy ma różowy nalot, a płetwy brzuszną i odbytową czerwone.
Barwieńce czarne nie wymagają wysokiej temperatury wody. Wystarcza im 20-23°C. Pielęgnując je, trzeba o tym pamiętać i dobierać im do towarzystwa ryby o podobnych wymaganiach temperaturowych.
Barwieńce czarne należą do ryb tak zwanych "problemowych", wymagających od akwarysty wiele uwagi, troski i doświadczenia. Nie wolno przekraczać podanych granic temperatury wody. Woda powinna być miękka, lekko kwaśna. Optymalne wartości to twardość ogólna 4-8°n, pH 6. Często częściowo wymieniana. Oświetlenie przytłumione. Dorosłe, w akwarium ogólnym, znoszą twardość ogólną nawet do 15°n, a pH może wahać się w granicach 5,5-7,5.
Barwieńce czarne przyjmują pokarm żywy i suchy o granulacji dopasowanej do ich małych pyszczków. Dorosłe ryby wymagają akwariów co najmniej 60 crn długości.
Do rozmnażania przygotowujemy akwarium 10-litrowe z wodą o następujących parametrach: twardość ogólna 1-2 n, pH 5,5-b, temperatura 20-22°C. Akwarium tarliskowe należy przygotować sterylnie, w kotniku tarlaków nie karmimy. Po tarle akwarium zaciemniamy. Ikra jest koloru czerwono-brązowego. Po pięciu dniach od złożenia ikry narybek rozpoczyna normalnie pływać i wtedy też należy go zacząć karmić drobnym planktonem. Przyjmuje nawet świeżo wylęgnięte larwy solowca. W miarę wzrostu podaje się narybkowi stopniowo coraz to większy pokarm. Dobrana para może składać ikrę co 10-12 dni.
Barwieńca czarnego sprowadzono do Europy w 1956 r.
