Akara z Maroni

Z Akwarystyka wiki
(Różnice między wersjami)
m (Akara z maroni przeniesiono do Akara z Maroni: poprawka pisowni z dużej litery)
m
Linia 8: Linia 8:
 
|Rodzaj=''Cleithracara''
 
|Rodzaj=''Cleithracara''
 
|Gatunek=akara z Maroni
 
|Gatunek=akara z Maroni
 +
|Obrazek=Cleithracara maronii-1.jpg
 
}}
 
}}
  

Wersja z 20:45, 3 lip 2008

Akara z Maroni
Cleithracara maronii-1.jpg
Systematyka
Domena eukarionty
Królestwo zwierzęta
Typ strunowce
Podtyp kręgowce
Gromada promieniopłetwe
Rząd okoniokształtne
Rodzina pielęgnicowate
Rodzaj Cleithracara
Gatunek akara z Maroni
Nazwa systematyczna
Cleithracara maronii
(Steindachner, 1881)

Akara z Maroni, akara marońska (Cleithracara maronii, syn. Acara maronii, syn. Aequidens maronii) - słodkowodna ryba z rodziny pielęgnicowatych z rzędu okoniokształtnych, jedyny przedstawiciel rodzaju Cleithracara. Często hodowana w akwariach.

Występowanie 
stojące i wolno płynące wody Surinamu i Gujany.
Wielkość 
samica – 6 cm, samiec – przeciętnie 7 cm (maksymalnie do 10 cm)
Cechy zewnętrzne
ciało ma barwy żółtobrunatnej lub czerwonawej, na bokach występują pasy oraz wyraźna, żółto obrzeżona, ciemna plama. Samiec jest nieco większy i ma bardziej wydłużone płetwy: odbytową i grzbietową.
Zachowanie 
jedna z najspokojniejszych pielęgnic. Nie kopie i oszczędza rośliny.
Dymorfizm płciowy 
Samiec z reguły większy, intensywniej ubarwiony z widoczną plamą w kształcie dziurki do klucza i o nieco bardziej wydłużonych końcach płetw. Starsze samce posiadają długie, wyciągnięte niebieskawe końce płetw.
Wymagania w akwarium 
Zbiornik duży, co najmniej 80 – 100 cm długości. Częściowo dobrze zarośnięte, nie za jaskrawe oświetlenie. Niezbędne rośliny pływające oraz kryjówki między roślinami i dekoracjami, na podłożu leżące płaskie kamienie.
Woda 
Optymalna temperatura 23 - 26 °C (najniższa dopuszczalna 20 °C). Miękka lub średnio twarda; pH 6-7; filtrowana i napowietrzana, regularnie znacznie odświeżana.
Rozmnażanie 
Hodowla może być dość trudna, gdyż nie wszystkie pary się wycierają ze sobą. Tarlaki wycierają się po okresie około pół roku. Dobrane pary wycierają się na gładkich, płaskich kamieniach lub na szerokich liściach, np.: żabienicach. Ryby opiekują się ikrą. Muszą mieć zapewniony spokój, ponieważ zdenerwowane zjadają jaja. Najczęściej jaj pilnuje samiec. Młode są długo prowadzone przez rodziców, czasem aż 6 miesięcy.
Żywienie 
Pokarm żywy, mrożony i suchy.

źródło: artykuł [1] w Wikipedii, licencja: GNU FDL,
autorzy: [2]

Osobiste
technika