Brzanka sumatrzańska

Brzanka sumatrzańska
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	promieniopłetwe
Rząd	karpioksztaltne
Rodzina	karpiowate
Rodzaj	Puntius
Gatunek	Brzanka sumatrzańska
Nazwa systematyczna
Puntius tetrazona
Synonimy
Capoeta tetrazona Barbus tetrazona

Pochodzenie

Sumatra, Indonezja, Borneo

Wymagania

Pokarm

Większość rodzajów pokarmów (rureczniki, oczliki, wazonkowce, trochę mniej pokarmy płatkowane). Nie może być karmiona monotonnie.

Brzanki sumatrzańskie najlepiej jest hodować w przeznaczonym wyłącznie dla nich akwarium, ponieważ mogą obgryzać płetwy innym rybom. Jest ryba stosunkowo łatwa w hodowli. Jeśli jednak zdecydowalibyśmy się hodować ten gatunek z innymi rybami to najlepiej niech będzie to większe stadko . Ryby w większej grupie bardziej zajmują się sobą i w pewnym stopniu zaprzestają obgryzania płetw innym rybom.

Wygląd

Długość

Dorasta do 6,5 - 7 cm, chociaż zazwyczaj jest mniejsza.

Brzanka sumatrzańska jest jedną z najbardziej popularnych brzanek hodowanych w polskich akwariach. Samce tego gatunku są mniejsze i bardziej smukłe od samic. Brzanki sumatrzańskie mają ciało dosyć krępe , koloru żółtawego z czterema czarnymi prążkami. Są rybami bardzo ruchliwymi i dynamicznymi , przebywającymi w środkowych partiach akwarium. Samce toczą miedzy sobą niegroźne i nieustanne walki. Najbardziej efektownie wygląda w stadzie, szczególnie w trakcie karmienia.

Rozróżnianie płci

Samica ma większy brzuch od samca i mniej czerwieni na pyszczku.

Rozmnażanie

Tarło hodowlane

Przed przystąpieniem do planowanego tarła należy odłowić tarlaki, oddzielić samice od samców i poddać ryby zabiegowi kondycjonowania. W używanych do tego celu zbiornikach gęstość obsady powinna wynosić: 1 sobnik (2-3 cm długości) na 4 litry wody. Wodę należy napowietrzać i podmieniać codziennie około 20% objętości. Separacja płci ma na celu synchronizację tarła i uzyskanie większej ilości narybku do jednoczesnego odchowania (w hodowli amatorskiej nie jest konieczna). Kondycjonowanie polega na zapewnieniu oddzielonym osobnikom diety opartej o np. wodzienia, wysokiej jakości płatki, solowca i karmieniu dwa do trzech razy dziennie do syta przez okres dwóch tygodni. Jednocześnie zapewnienie dobrej jakości wody w trakcie kondycjonowania bezpośrednio przekłada się na późniejsze rezultaty tarła.

Przeniesienie do zbiornika tarliskowego

Pojedyncze pary tarlaków umieszcza się w 40-to litrowych szklanych zbiornikach z niewielkim lub żadnym napowietrzaniem. Późnym popołudniem w każdym z nich jako substrat do składania ikry umieszcza się substraty sztuczne (szczotkę do butelek), lub organiczne(Mech jawajski, Wgłębka wodna). Pozwoli to uniknć zjedzenia ikry przez tarlaki (można w tym celu posłużyć się rusztem ikrowym, ale wspomniane substraty mogą stanowić większą zachętę do podjęcia tarła).Rankiem następnego dnia po umieszczeniu ryb w zbiornikach tarliskowych należy sprawdzić obecność ikry w poszczególnych zbiornikach. Jeżeli w tarło w zbiorniku nie dobiegło końca, należy przeszkadzać rybom.Rozmiar zbiornika wylęgowego determinowany jest ilością oczekiwanych larw, no i objętością substratów z ikrą. Przeciętnie na jeden substrat z ikrą powinno przypadać 6 litrów wody.

Zbiornik wylęgowy

Zbiornik wylęgowy przygotowywany jest przez użycie błękitu metylenowego lub innego środka grzybobójczego. Należy w nim także zapewnić ciągłe napowietrzanie i przepływ wody wystarczający do zapobieżenia mętnieniu wody. Napowietrzanie i podmiany wody powinny być delikatne, ale utrzymujące dobrą jakość wody.Ze zbiorników, w których tarło dobiegło końca substraty przenoszone są do zbiornika wylęgowego, a tarlaki do ponownego kondycjonowania. W pozostałych zbiornikach ryby pozostawiane są na jeszcze jeden dzień.Tarlaki kojarzone są tylko na dwa dni. Po ich upływie odławia się je ze zbiornika tarliskowego. Puste zbiorniki są czyszczone i przygotowywane do przyjęcia kolejnych tarlaków.

Wylęganie narybku

Larwy zaczynają wylęgać się z jaj po upływie około 36 godzin. Przy zapewnieniu w zbiorniku wylęgowym temperatury 25°C do 27°C proces ten powinien zakończyć się zupełnie w ciągu trzech dni. Świeżo wykluty narybek przez dwa dni nie pływa, a odżywia się absorbując woreczek żółtkowy. Nie ma więc potrzeby karmienia. Trzeciego dnia po wykluciu woreczek żółtkowy zostaje całkowicie wykorzystany i znika.

Karmienie narybku

Kiedy narybek osiągnie rozmiar około 4.0 mm, co następuje w trzy do czterech dni po wykluciu, i/lub zaczyna swobodnie pływać, rozpoczyna się karmienie. Przez pierwsze dwa dni karmienia najlepiej wykorzystać wyłącznie larwy solowca (artemii), które mają rozmiar 0.5 mm. Narybek powinien być karmiony do syta trzy, cztery razy dziennie. Sytość rozpoznaje się po zaokrągleniu części brzusznej, która jednocześnie przyjmuje kolor pomarańczowy (wskazujący na obecność solowca w żołądku). Nie należy doprowadzać do przekarmienia, co grozi pogorszeniem jakości wody w zbiorniku.W związku z niebezpieczeństwem przekarmienia częstotliwość i obfitość karmienia powinna być dostosowana do potrzeb narybku. Mniejsze, ale częstsze racje mogą zmniejszyć ryzyko zbyt wysokiego stężenia związków azotowych, które mogłoby zabić młode ryby. Po dwóch dniach karmienia wyłącznie artemią wprowadza się zwykłe komercyjne pokarmy dla narybku. Udział nowego pokarmu w posiłku stopniowo zwiększa się, tak aby ryby do niego powoli przyzwyczaić. Pierwszego dnia wynosi on 10% i jest zwiększany codziennie o kolejne 10%. Dwa dni po tym, jak narybek przyzwyczai się do komercyjnego pokarmu, ryby mają około 5.0 mm długości i można je przenosić do zbiorników, w których nastąpi odchów.

Wideo

Ładne stadko brzanek, aczkolwiek w zbiorniku nadającym się tylko do robienia zdjęć

---

---